☆☆☆ مثنوی در آتش ☆☆☆
این چند بیت را درزنجان در عالم بیخودی و تجرد روحی و روانی سروده ام.در سال 1372 و در زمانی که سر سوزن سوز و دردی داشتم. تقدیم به همه خوبان عالم :
آفرین ها بر تو بادا ای خدا // دلبرم را از برم کردی جدا
من به هجران بیشتر لایقترم // من به دوری دلم شایقترم
سرخوشم دیوانگی کار منست // ساغر مستی فزا یار منست
می خورم سر می کشم باده ی جنون // نک ببین دیوانه ای را ذو فنون
هین من استادم به هر پیر و جوان // در پیم خورشید و مه بینی دوان
هین ببین عشقم کجایم می برد // می کشد تا پیش شاهم می برد ...
[ بازدید : 755 ] [ امتیاز : 3 ] [ نظر شما : ]
