◆◆◆ رمز و راز و علت آتش پرستی ◆◆◆

حديث (۱) پدرم رحمة اللَّه عليه فرمود: سعد بن عبد اللَّه، از محمّد بن حسين بن ابى الخطاب و احمد بن محمّد بن عيسى نقل نمود كه ايشان گفتند: محمّد بن سنان از اسماعيل بن جابر و كرام بن عمرو و اين دو از عبد الحميد بن ابى ديلم نقل كردند كه وى از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام نقل نمود كه آن حضرت فرمودند: هنگامى كه قابيل ديد آتش، قربانى «۲» هابيل را پذيرفت و قربانى او را اعتناء نكرد شيطان به وى گفت: علّت پذيرفته شدن قربانى هابيل آنست كه او اين آتش را مى پرستد پس تو نيز آن را عبادت كن. قابيل در جواب شيطان گفت: آتشى را كه هابيل پرستيده عبادت نمى كنم ولى نسبت به آتش ديگر حرفى ندارم و قربانى برايش مى برم.

اين بار آتش جديد قربانى وى را پذيرفت از اين رو قابيل آتش خانه اى بنا كرد و در آن آتش افروخت و به آن تقرّب مى جست و عبادتش مى كرد و بدين ترتيب از پروردگار عزّ و جلّ به طور كلّى غافل گرديد و همين سبب شد كه آتش پرستى در دودمانش به ميراث باقى ماند.

______________________________

(۱) - مرحوم مجلسى در كتاب بحار الانوار ج (۱۰) ص (۱۴) مى فرمايد: شايد كلمه «درهم» در اصل «دار همّ» يعنى خانه حزن و اندوه بوده سپس در اثر كثرت استعمال به 《 درهم 》مبدّل گرديده.

(۲) - مقصود از «قربانى» چيزى است كه با آن به حقّ تعالى تقرّب جويند اعم از ذبيحه يا غير آن.

در تفسير شريف لاهيجى مى نويسد: آورده اند كه هابيل صاحب گوسفندان بود، برّه اى فربه و خوب كه به غايت آن را دوست مى داشت آورد و به سر كوهى نهاد، قابيل صاحب زرع بود، دسته اى گندم ضعيف كم دانه را آورده و در همان موضع قرار داد، پس قربانى هابيل قبول شد به اين نحو كه آتش سفيد بى دود از آسمان فرود آمد و گوسفند را بخورد ولى به قربانى قابيل التفاتى نكرد و از آن درگذشت.